'Ze komen iedere dag langs om te zien hoe het met mij gaat'
Al meer dan 50 jaar woont de 72-jarige Hennie in dezelfde straat in Venlo, net als veel van haar buren. Toen het huis naast haar twee jaar geleden leeg kwam te staan, maakte ze zich zorgen. Voor het eerst in een halve eeuw kreeg ze nieuwe buren. "Zijn het aardige mensen en zal het wel klikken?" vroeg ze zich af. En of het klikt. Haar nieuwe buren, Nasita, Luqman en hun twee kinderen uit Syrië, voelden al vanaf het begin als familie. "In mei lag mijn man op sterven en waakten Nasita en Luqman 's nachts over hem. Zo bijzonder", vertelt Hennie ontroerd.
De sterke band tussen de buren is zelfs al zichtbaar aan de voordeur. 'Bij geen gehoor, nr 24', staat er op een briefje dat tegen de deur van Hennie is geplakt. Na de deurbel blijft het stil, maar op nummer 24 wordt wel open gedaan. En daar zit Hennie al op de bank met een kop koffie. Luqman stelt haar voor en is meteen duidelijk: "Dit is niet mijn buurvrouw, Hennie is mijn familie."
Hennie en haar man Peter, die in mei na een kort ziekbed overleed, hadden geen kinderen, en haar familie woont niet in de buurt. "Tien dagen na de diagnose leverkanker is Peter al overleden," vertelt Hennie met verdriet in haar stem. "Het ging zo snel." Nu ze alleen is, vindt Hennie veel steun in de hulp van haar buren. "Alles wat Peter en ik ooit voor Nasita en Luqman hebben gedaan, heb ik al driedubbel teruggekregen."
Het gezin helpt met van alles: ze maaien het gras, doen boodschappen, helpen in het huishouden, en brengen regelmatig eten langs. "Minstens één keer per dag hebben we contact," vertelt Nasita. "Als Hennie zich verdrietig voelt, dan ga ik dezelfde dag nog een paar keer langs om te zien hoe het met haar gaat." Aan het sterfbed van Peter vroeg Nasita hem of hij nog een wens had. "Hij vroeg mij om goed voor Hennie te zorgen. Dat doe ik graag."
Het contact tussen de buren was al vanaf de eerste dag goed. "We waren nog maar net binnen in ons nieuwe huis, toen Peter aanbelde", begint Nasita te vertellen. "Hij bood direct zijn hulp aan en vroeg wat wij nodig hadden. Een paar uur later stond hij al met een ladder in ons huis. Zo lief!"
Vooral de eerste maanden in Venlo waren moeilijk voor het gezin. "Ze hadden eigenlijk helemaal niks", vult Hennie aan. "Ze waren enorm dankbaar voor hun huis, maar er lag bijvoorbeeld nog geen vloer en meubels ontbraken ook. Daarnaast was alles nieuw voor ze; de buurt, de taal, de school etc." In deze eerste periode hielpen Hennie en Peter het gezin niet alleen met het creëren van een fijn thuis, maar ook met het regelen van praktische zaken zoals het inschrijven bij een huisarts en tandarts en ander papierwerk.
Inburgeringsexamen
"Toen we begonnen met onze inburgering bij Refugee Team was onze coach verbaasd dat we al zoveel geregeld hadden", vertelt Nasita trots. "Hennie en Peter hebben ons echt enorm geholpen. Wij voelden ons heel welkom en veilig." Peter hielp regelmatig hun kinderen met huiswerk maken. "Zo hebben we ook snel de Nederlandse taal opgepikt", voegt Nasita toe.
Binnenkort doet Nasita haar inburgeringseindexamen. "Peter zou eigenlijk met mij mee gaan naar het examen", zegt ze met een glimlach. "Mede dankzij hem ben ik al zo ver met mijn inburgering. Ik had dat graag met hem gevierd."
"Het maakt niet uit welk geloof iemand heeft of waar iemand vandaan komt"
Netwerk opbouwen
Tijdens de inburgeringsworkshops spreken we vaak over sociaal contact en het opbouwen van een eigen netwerk. "Dat is zo belangrijk", reageert Hennie. "Mijn contacten, zijn hun contacten. Via Peter en mij, kennen Nasita en Luqman ook andere mensen in de buurt, zoals onze overbuurman. Hij heeft ook twee kinderen en helpt het gezin regelmatig met huiswerk of als ze een vraag hebben over school. Daar kan hij ze veel beter bij helpen dan ik."
Via haar coach bij Refugee Team kwam Nasita in contact met zorgcentrum de Meeuwbeemd, waar ze nu vrijwilligerswerk doet. "Ik geef gymles aan ouderen. Dat is zo leuk! Ik leer er niet alleen Nederlands, maar bouw ook mijn netwerk verder uit en doe werkervaring op. Als mijn Nederlands goed genoeg is, hoop ik in de zorg te gaan werken." Ook Luqman werkt sinds kort als kledingmaker in het Repair Café.
Wie goed doet, goed ontmoet
Het gezin voelt zich helemaal thuis in Venlo. Ze hebben een sociaal netwerk opgebouwd, doen vrijwilligerswerk en de kinderen gaan er naar school. Toch maakt vooral Luqman zich zorgen. "Worden we teruggestuurd naar Syrië?" vraagt hij sinds het nieuwe kabinet regelmatig aan Hennie. "Ik probeer hem gerust te stellen, maar hij volgt het nieuws nauwlettend," vertelt ze. "Waarom zou je zulke goede mensen, die zoveel doen voor anderen en zich zo inzetten, terugsturen?" vraagt ze zich hardop af.
Luqman voegt eraan toe dat de buurt erg vriendelijk is. "We zwaaien en glimlachen altijd naar elkaar." Hennie beaamt dit: "Nasita, Luqman en de kinderen zijn de enige buitenlanders in de buurt. Mij maakt het niet uit welk geloof iemand heeft of waar iemand vandaan komt. Zwaai naar je buren, glimlach even of maak een praatje. Dat kan al veel betekenen voor iemand. Wie goed doet, goed ontmoet. Daar geloof ik zeker in."
Meer succesverhalen
