Via de bibliotheek kwamen Ayşe en Vedat in contact met de Dorpskamer. Toen ze vroegen naar vrijwilligerswerk werden ze hier met open armen ontvangen, een plek die al snel vertrouwd aanvoelde. Inmiddels werken ze ruim een half jaar met zichtbaar plezier. Elke dinsdag zorgen ze voor een warme sfeer: ze zetten koffie en thee, maken schoon en helpen bij de activiteiten. Ondertussen oefenen ze hun Nederlands door met bezoekers te praten.
Een maand geleden organiseerden ze zelfs hun eerste eigen activiteit: een kookmiddag. Ayşe toont trots foto's van een lange tafel vol schalen met een romig gerecht. “Pudding Noah”, vertelt ze lachend. Een typisch Turks nagerecht van granen, gedroogd fruit, suiker en kaneel. Het is een mooie manier om een stukje van haar cultuur te delen; eten is voor Ayşe namelijk een taal op zich, een manier om verbinding te maken. Ook vandaag stond de tafel weer vol met haar koekjes.
Meer zelfvertrouwen
"Hier werken heeft mij zelfvertrouwen gegeven", vertelt Ayşe trots. Vedat glimlacht en corrigeert haar zacht: "Meer zelfvertrouwen, je had het namelijk al". De vrijwilligers om hen heen knikken instemmend. Sinds Ayşe elke dinsdag in de dorpskamer werkt durft ze vaker Nederlands te spreken en maakt ze gemakkelijker contact met anderen.
Het gevoel van vertrouwen sluit goed aan bij hun achtergrond. In Turkije runden ze samen een kiosk; hier verkochten ze kranten, broodjes en kleine dagelijkse benodigdheden. Al was het vooral een ontmoetingsplek voor de buurt. De kiosk was een plek waar buurtbewoners even bleven hangen voor een praatje of een luisterend oor.
Klaarstaan voor anderen is vanzelfsprekend voor hen allebei. Deze mentaliteit nemen ze nu mee naar het buurthuis in Loon op Zand, waar ze opnieuw iets kunnen betekenen voor de mensen om hen heen.
Het leven in Turkije
Ayşe en Vedat leerden elkaar 25 jaar geleden kennen. Vedat werkte in het begin van hun relatie lange tijd in het bouw- en aannemersbedrijf van zijn familie, terwijl Ayşe zorgde voor het gezin en daarnaast parttime werkte. Samen kregen ze twee kinderen.
Toen in 2016 het bouwbedrijf door de Turkse overheid in beslag genomen, volgde een periode van grote onzekerheid en financiële problemen. Helaas bleef het daar niet bij en werd Vedat veroordeeld tot 16 maanden gevangenisstraf vanwege zijn politieke overtuigingen en betrokkenheid bij de Gülen-beweging.
Onderdrukking van Gülen-aanhangers in Turkije
Na de mislukte staatsgreep van 2016 treedt de Turkse regering streng op tegen critici en vermeende tegenstanders. Journalisten, Koerdische activisten en leden van oppositiebewegingen lopen risico op vervolging.
Veel mensen die in verband worden gebracht met de Gülen-beweging, een netwerk dat wereldwijd actief is in onderwijs, media en maatschappelijke organisaties, worden hard getroffen. Door de voortdurende onderdrukking raken veel mensen hun werk kwijt, worden ze vastgezet en moeten ze hun land verlaten om veilig te zijn.
In 2024 dienden Turkse burgers ongeveer 46 835 asielaanvragen in bij EU-landen, wat hen de vierde grootste groep maakte onder alle asielzoekers in Europa (bron: Eurostat)
Eigen kiosk
Vastbesloten om hun situatie te verbeteren, openden Ayşe en Vedat met een lening van een vriend hun eigen kiosk in het levendige hart van de kuststad Zonguldak. Op de dag dat ze openen trakteren ze buurtbewoners op een gratis kopje koffie. “Het was leuk om daar te werken, omdat we allebei makkelijk in contact kwamen met verschillende mensen, van dorpelingen tot stadsbewoners”, vertelt Vedat enthousiast.
Er zat ook een zware kant aan hun dagelijkse werk. Ze werkten zeven dagen per week en hadden zelden tijd om echt even tot rust te komen. Vakantie zat er simpelweg niet in, want het werk ging altijd door. Door de groeiende onderdrukking was het onmogelijk om ander werk te vinden. “We hadden geen andere keuze dan hard door te werken, om onszelf te beschermen”, legt Vedat uit.
Na 3,5 jaar hun eigen kiosk te hebben gerund, moesten ze deze abrupt sluiten. De politieke druk bleef toenemen. “We leefden constant in angst voor arrestatie. Ons leven, onze vrijheid en veiligheid stonden elke dag op het spel.” Ze verlieten hun huis, bezittingen en dierbaren en begonnen aan een onzeker leven in een asielzoekerscentrum in Nederland. Stap voor stap overwonnen Ayşe en Vedat deze onzekere periode en begonnen ze hun leven opnieuw.
Een nieuw thuis
Na hun aankomst in Nederland vonden ze rust in Loon op Zand. Door hun vrijwilligerswerk kregen ze structuur en betekenis in hun dagelijks leven en voelden ze zich steeds meer onderdeel van de gemeenschap. Van het vieren van Koningsdag tot het meedoen aan de buurtbingo, ze leerden de Nederlandse cultuur steeds beter kennen.
De vrijwilligers van de Dorpskamer bewonderen hoe hard en betrokken Ayşe en Vedat werken. "Volgende week woensdag staat Ayşe voor het eerst helemaal zelf als gastvrouw in de Dorpskamer", vertelt een collega-vrijwilliger trots.
Van een kiosk in Turkije naar een buurthuis in Loon op Zand: het verhaal van Ayşe en Vedat laat zien wat er mogelijk is wanneer twee mensen elkaar onvoorwaardelijk blijven steunen. In hun liefde en vertrouwen vonden ze de kracht om opnieuw te beginnen. Inmiddels bouwen ze samen aan een toekomst die verder gaat dan hun eigen verhaal: een plek waar anderen zich gezien en welkom voelen.
